Ποιος σκότωσε τον Φρέντο

Ανδρέας Ζαβιτσάνος

Ποιος υπερασπίζεται σήμερα την οικογένεια; Σίγουρα υπήρξε κάποτε ένας κόσμος όπου η οικογένεια ήταν η αρχή του παντός. Ήταν ένας κόσμος με θεολογική καταγωγή και θείο πε-πρωμένο. Η οικογένεια αποτελούσε τον φορέα αυτού του πεπρωμένου. Στην αρχή υπήρξε ο Θεός-Πατέρας. Η αδιαπραγμάτευτη δύναμή του να νοηματοδοτεί τον κόσμο καθόριζε τη φύση και τον ρόλο του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, διαχωρισμένος πια από τον εξωτερικό υλικό κόσμο, παραδίδεται στην κυριαρχία του μυστικοποιημένου Πνεύματος. Η οικογένεια που δημιουργεί ακολουθεί τις εντολές του Πατέρα για να γνωρίσει την αλήθεια, την ευτυχία, το νόημα της ζωής του ανθρώπου και την ίδια του την αναπαραγωγή. Η οικογένεια εκπληρώνει αυτό το πεπρωμένο και ταυτόχρονα μας κληροδοτεί την παθολογία του.

Μητρότητες

Ναταλία Δαμίγου – Παπώτη

Η έκτρωση ή το τραύμα που ποτέ δεν υπήρξε

Φεβρουάριος 2015

Σάββατο

Θεσσαλονίκη. Ξυπνάω, νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη και αργή, δε μπορώ να συγκεντρωθώ και να γράψω με τίποτα και το ντεντλάιν για την εργασία λήγει αύριο. Στα μισά της μέρας συνειδητοποιώ ότι αποκλείεται να το προλάβω εκτός κι αν ζητήσω χαριστική παράταση λέγοντας ότι είναι το προτελευταίο μου μάθημα για πτυχίο. Ήθελα να αποφύγω πάση θυσία να παίξω αυτό το χαρτί αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω, ήλπιζα πως αυτή θα ήταν η τελευταία μου εξεταστική, τόσο καιρό έκανα υπομονή γιατί η προτεραιότητα ήταν να φύγουν από τη μέση τα μαθήματα. Μου είναι πια σαφές πως δε θέλω να κάνω παιδί. Πρέπει επιτέλους να του πω ότι θα κάνω έκτρωση, δεν μπορώ άλλο να νιώθω έτσι το σώμα μου, αμετάκλητα να οδεύει προς την ανάπτυξη ενός πράγματος που δε θέλω. Αποφασίζω να του το πω σήμερα και να εκτονωθεί σε αυτή τη συζήτηση η απελπισία που μου προκαλεί το χαμένο ντεντλάιν.

Η Ελλάδα πεθαίνει, δεν γεννιούνται Έλληνες

Αγγελική Μπούμπουκα

«Η Ελλάδα πεθαίνει, δεν γεννιούνται Έλληνες. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα στις εργαζόμενες», προειδοποιούσε ο Κυριάκος Βελόπουλος από το βήμα της Βουλής,σε μια από τις πρώτες ομιλίες ως αρχηγός κόμματος. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, περιέγραφε «το μεγαλύτερο πρόβλη-μα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα», και έδινε μια λύση (φυσικά) ελληνική: κίνητρα στις Ελληνίδες να γεννούν Έλληνες.

Πρότεινε, επίσης (διαβάζουμε στο Πρώτο Θέμα στις 22/7/2019) να αντιγράψουμε άλλα ευρωπαϊκά μοντέλα, όπως αυτό της Ουγγαρίας, για τη μείωση της υπογεννητικότητας. Ένα μοντέλο (φυσικά) ουγγρικό: που δίνει κίνητρα στις Ουγγαρέζες να γεννούν Ούγγρους.

Οικογένεια και Έθνος | η θλιβερή συνάφεια

Ηλίας Ιωακείμογλου

Ένα από τα πρώτα μέτρα που ανακοίνωσε η Νέα Δημοκρατία μόλις κατέλαβε την κυβέρνηση, είναι η επιδότηση της μητρότητας, ένα μέτρο το οποίο επιδιώκει να στηρίξει τις γυναίκες εκείνες που θα αποφασίσουν, πριν φτάσουν στην ηλικία των τριάντα ετών, να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί που θα είναι αμιγώς Έλληνας ή Ελληνίδα· εξ αίματος δηλαδή. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι η επιδότηση θα ισχύσει κατ’ εξαίρεση και για μερικές μετανάστριες που έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα με νόμιμο τρόπο και η παραμονή τους μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι μακράς διαρκείας ή για Ευρωπαίες για τις οποίες εκ προοιμίου θεωρείται ότι κατάγονται από ευγενική γενιά.

Ας σκεφτούμε όμως το μέτρο της ενίσχυσης της μητρότητας ανεξάρτητα από τα πιθανά πρακτικά αποτελέσματά του και τις λεπτομέρειες της εφαρμογής του, οι οποίες ούτως ή άλλως φαίνεται ότι δεν έχουν μέχρι στιγμής καθοριστεί επακριβώς· ας σκεφτούμε την ενίσχυση της μητρότητας ως σημαίνον της αντίληψης τής κυβέρνησης και του λαού της Δεξιάς που εκπροσωπεί για τον θεσμό της Οικογένειας και τον κοινωνικό της ρόλο· ας δούμε δηλαδή ποιο είναι το συμβολικό φορτίο μιας πολιτικής που αποσκοπεί στην ενίσχυση της μητρότητας, ιδιαίτερα των Ελληνίδων.

5 + 1 family dirtytalk

Χρήστος Σύλλας, Σπύρος Παπαδόπουλος | εικόνες: Άγγελος κυρίου

ΆΝΤΕΞΕ

Η ελληνική οικογένεια μας λένε άντεξε στην κρίση, η διαμονή στο «πατρικό» πήρε παράταση καθώς έτσι εξοικονομήθηκαν πόροι, ενώθηκαν (συνέχισαν δηλαδή να ενώνονται) τσέπες, ψυχές, ζωές. «Περίπου το 60% των ατόμων 65+ συνυπάρχει με ένα από τα παιδιά του (στο ίδιο νοικοκυριό ή κτίριο) ή σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου» (Kαθημερινή, 2019). Η ελληνική οικογένεια άντεξε στην κρίση. Η νεότητα (οι δημιουργικές/ερωτικέςπροεκτάσεις της, όχι βέβαια η βιολογική ηλικία), η δημιουργικότητα, η αυτονομία, η εγκατάλειψη της θέσης του «παιδικού δωματίου», η διαχείριση/απελευθέρωση του γενετήσιου προσανατολισμού (της έλξης, της κάβλας, της επιθυμίας για σύνδεση) και η προσωπική, χωρίς θόρυβο, ανάληψη του οποιουδήποτε angst, η χαρά της επιλογής για ορατότητα ή και αορατότητα καμιά φορά, το αντίο σε όποιες πειθαρχήσεις, γκρινίτσες, επενδύσεις, σχέδια και ρούχα που δεν είναι φορετά, όλα θα φαντάζουν ως ένα μέλλον που η ελληνική οικογένεια ξέρει να το μαγειρεύει στο τραπέζι (στα όρια του double binding): «να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου»· η ελληνική οικογένεια άντεξε στην κρίση. Ως περιβάλλον παραγωγής σχέσεων και συνδέσεων, την «υπερέβη» από τη μία και την «υπηρέτησε» από την άλλη, δείχνοντας την καθολική της ισχύ ως φορέας κοινωνικο-ποίησης και σημείο αναφοράς. Παρόλο που περισσότερο από το 85% θεωρεί την οικογένεια σημαντική ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνει μια αποστροφή για την πολιτική (Έρευνα WVS, Σεπ-Οκτ 2017), τα πολιτικά τζάκια συνεχίζουν να γοητεύουν με την εξουσία τους τις οικογενειακές εστίες. Περίεργη παθολογία θα έλεγε κανείς, «οικογενειακά πράγματα». Ίσως, αλλά γι’ αυτό η ελληνική οικογένεια άντεξε στην κρίση: με την συντριπτική πλειονότητα (9στους 10) να διαφωνεί με το ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άξιοι εμπιστοσύνης» και, επομένως, να εμπιστεύεται άτομα της οικογένειας.

οικογενειακό τραπέζι

Studded Betrayal

Χωρίς Θεό

Δημήτρης Μ. Μόσχος

«Γιατί από τον Ουρανό κοιτάζει ο Κύριος, όλα τα έργα των υιών των ανθρώπων»[1]. Σε αντίθεση με την διαδεδομένη άποψη ότι η θρησκεία βασίζεται σε μια μορφή άγνοιας, η θρησκεία από την αφετηρία της ήταν ένα αίτημα για γνώση. Βασικό της μέλημα ήταν η κατανόηση του κόσμου έξω από εμάς, έξω από τον άνθρωπο και η προσπάθεια να συνδιαλλαχθεί μαζί του. Έτσι η θρησκεία υπήρξε η πρώτη μορφή επιστήμης, συστηματικής γνώσης και σύνδεσης των φαινομενικά διακριτών πλευρών της ανθρώπινης και φυσικής εμπειρίας. Πάντα το αίτημα για γνώση είναι θρησκευτικό σε κάποιο βαθμό, καθώς το αίτημα για γνώση προϋποθέτει την παραδοχή ότι η γνώση ακόμα δεν κατέχεται, άρα δεν αποδεικνύεται. Το αίτημα για γνώση βασίζεται στην πίστη ότι η γνώση είναι δυνατόν να αποκτηθεί στο μέλλον. Κάθε γνώση έχει δύο σκέλη, ένα εμπειρικό και ιστορικό, και ένα μελλοντικό και αυθαίρετο. Η διαλεκτική μεταξύ αυτών των δύο είναι που της δίνει κίνηση. Αν όμως η θρησκεία είναι ένα αίτημα για γνώση, αυτό προφανώς την κάνει ιστορικά εξαρτημένη. Οι θρησκευτικές αντιλήψεις είναι συνδεδεμέ-νες με την κοινωνική λειτουργία της γνώσης.

Όταν μια γλώσσα συναντά μια άλλη

Myriam Kay

«Η διγλωσσία δεν είναι ένα φαινόμενο της γλώσσας, αλλά γνώρισμα της χρήσης της. Δεν είναι χαρακτηριστικό του κώδικα αλλά του μηνύματος. Δεν ανήκει στον χώρο της γλώσσας, αλλά της ομιλίας» (Mackey, 1962: 51)

Tο εαρινό εξάμηνο του 2012, παρακολούθησα ένα μάθημα που ονομαζόταν «Language Contact» (στο εξής: γλωσσική επαφή). Μετά από τις μινιμαλιστικές θεωρίες σύνταξης και την υπολογιστική γλωσσολογία, βρήκα το περιεχόμενο του μαθήματος να αποκαλύπτει ένα γλωσσολογικό τοπίο που μ’ ενδιέφερε στ’ αλήθεια. Μια προσέγγιση πιο κοντά σε εμένα: Η γλώσσα που γεννιέται κι εξελίσσεται μέσω της κοινωνικής επαφής.

(Υπό) θεση Εργασίας

Νίκος Δασκαλόπουλος

Γαστροφασισμός

Μπορούν να βρουν θέσεις εργασίας
με αξιοπρεπή μισθό ή εργασία εν γένει;
Αν δεν μπορούν, μην καυχιέστε για όλα αυτά
τα εστιατόρια με αστέρια Μισελέν
και τους αυτο-δραματοποιούμενους σεφ τους.

Έρικ Χόμπσμπαουμ

Angry River

khalida

Στέκομαι έξω από το γραφείο της ψυχιάτρου, στον πρώτο όροφο των κρατητηρίων της Πέτρου Ράλλη, περιμένοντας τη σειρά μου, και απέναντί μου, στον τοίχο, κάνει τη βόλτα του ένα μικρό κατσαριδάκι, το οποίο βλέπω να κατευθύνεται προς την πόρτα που οδηγεί στον δεύτερο όροφο, όπου κρατούνται οι γυναίκες και οι άνδρες μεγάλης ηλικίας ή με προβλήματα υγείας. Εκεί στην κόχη της πόρτας, παίρνει τον αέρα της μια μεγάλη κατσαριδούλα με τις κεραίες της να κινούνται πέρα δώθε διερευνητικά. Γυρίζω το βλέμμα στα δεξιά μου, ένα ακόμα μέλος της συμπαθούς οικογενείας διασχίζει γρήγορα το διάδρομο, για να χωθεί στο δωμάτιο όπου φυλάσσονται τα υπάρχοντα των κρατουμένων. Και εντωμεταξύ φτάνει η σειρά μου. Ήρθα για να ζητήσω από τη γιατρό να εξετάσει επειγόντως την Berhan. Η Berhan είναι 20 χρονών, είναι από την Ερυθραία, και προχθές το βράδυ ήταν αυτόπτης μάρτυρας στην απόπειρα μιας Κονγκολέζας συγκρατούμενής της, να κρεμαστεί μέσα στο κελί. Την πρόλαβαν τελευταία στιγμή και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όμως από εκείνη τη στιγμή η Berhan δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν αντέχει να μείνει εντός του κελιού το βράδυ και όλη τη νύχτα παραμένει στον σπασμένο πάγκο του χώρου προαυλισμού, περιμένοντας να χαράξει. Περιμένοντας να ξεχάσει. «Θέλω κάτι για να κοιμηθώ. Πείτε της να μου δώσει κάτι για να κοιμη-θώ. Και πείτε στους αστυνομικούς να μη με ρωτάνε πια για το περιστατικό. Δεν μπορώ να το θυμάμαι. Ακούω συνεχώς τις κραυγές της μέσα στο κεφάλι μου».