yusramag

Notes to Covid-19

Χρήστος Σύλλας

Μία από τις διαστάσεις που μεγένθυνε ο θρίαμβος της πανδημίας του κορονοϊού, ως ένα συμβάν-υπεραγωγός όπως θα το χαρακτήριζε ο Baudrillard, είναι η μελαγχολική πρόσφυση στο τέλος της ιστορίας, ο εναγκαλισμός με την ιδέα ότι ο κόσμος πλησιάζει σίγουρα στο τέρμα του. Αυτός σήμερα ο υπερ-συσσωρευμένος φετιχισμός του θανάτου κουβαλάει από την πλευρά των καταπιεσμένων την βιασύνη του τέλους, της κούρασης, της απογοήτευσης, της ήττας. Η ανικανότητα να βιωθεί το παρόν με τους επιβαλλόμενους όρους της σκληρής επιβίωσης και όχι μιας ευτυχισμένης, δημιουργικής ζωής. Οι άνθρωποι θα τελειώσουν όταν δεν θα μπορούν να αφηγηθούν την ιστορία τους. Σα να μοιάζουν, κάτωχροι και ισχνοί, με τον «ιστορικό» του Μπένγιαμιν: μόνο εκείνος είχε το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας, αν είχε πειστεί απόλυτα «ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα’ ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά».

yusra records – quarantine version [i]

Βασιλική Λαζαρίδου

Throbbing Gristle – 20 Jazz Funk Greats

1979, Industrial.

Industrial/Synthpop

Τις μέρες που ξεκίνησε η καραντίνα εγώ ήμουν ήδη σε περίεργη διάθεση, ανησυχούσα. Μετά πέθανε η Genesis P-Orridge και αποφάσισα ότι η πρώτη μου βόλτα σ’ αυτή τη νεκροζώντανη Αθήνα που τόσο νοστάλγησα και τελικά μίσησα όταν πραγματώθηκε πρέπει οπωσδήποτε να είναι ηλιοβασίλεμα, με το αυτοκίνητο, να παίζει Throbbing Gristle στο τέρμα απ’ τα μπουκωμένα κορεάτικα ηχεία μου. Πέρασα έξω απ’ τα σπίτια των φίλων μου κορνάροντας, έξω απ’ το καμπ στον Ελαιώνα, απ’ τις φυλακές στην Πέτρου Ράλλη, έξω απ’ την κλειστή λαχαναγορά στον Ρέντη, πέρασα απ’ την άδεια Καλλιθέα κι απ’ τον Νέο Κόσμο που δεν ήταν καθόλου λαμπρός, και δεν σταμάτησα μέχρι ο δίσκος να τελειώσει τρεις φορές και το συναίσθημά μου που ήταν τόσο δύσκολο να γίνει από τοίχος χώμα και να βγει απ’ τα ανοιχτά παράθυρα του Daewoo να μπει στο μάτι όσων – λίγων – βρίσκονταν ακόμα έξω και κυκλοφορούσαν. Μπας και κλάψουμε επιτέλους όλ@ μαζί και ησυχάσω.

Θα κάτσουτε μέρες;

Γιάννης Νικολόπουλος

το χέρι στο στόμα

Σπύρος Παπαδόπουλος (το βυτίο)

Όταν βγαίνει στην επιφάνεια, είναι εμφανώς ταραγμένη. Κλείνει το στόμα με τη χούφτα της. Τα μάτια έχουν ανοίξει διάπλατα, κάτι μεταξύ τρόμου, αγωνίας και βαθιάς στενοχώριας. Κοιτάζει προς τα κάτω, προς το βυθό. Το βλέμμα είναι ανήσυχο, δεν είναι ανήσυχο, είναι απελπισμένο. Βουτάει το κεφάλι στο νερό, χωρίς να βγάζει τη χούφτα απ’ το στόμα. Ύστερα κοιτάζει προς τα έξω, προς την παραλία, εντοπίζει τον άντρα της και, με το άλλο χέρι, του κάνει νόημα να έρθει προς τα μέσα. Έχει βουρκώσει και οι κινήσεις της πια έχουν μεγάλη ένταση. Ο άντρας σηκώνεται απ’ την πετσέτα, στην αρχή αργά, αλλά αμέσως αλλάζει ρυθμό, πέφτει στη θάλασσα και κολυμπάει προς εκείνη.

η καύση των νεκρών

Γιάννης Γαλιάτσος | κολάζ: Δημήτρης Μαρίνης

Πλύση στομάχου, όμως το αληθινό πλυντήριο είναι το κενό ανάμεσα στα αυτιά μου, ένα άδειο πλυντήριο με λασκαρισμένο κύλινδρο που περιστρέφεται γύρω από την απουσία στο κέντρο του. Πώς φτάσαμε εδώ, σ’ αυτό το κρεβάτι, μακριά από κάθε αιχμηρό αντικείμενο, παρέα με τον ενεργό άνθρακα, για να δούμε, και τι να δούμε, την πορεία, κάτι πρέπει να συνέβη κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας, γεγονότα, κομβικά σημεία, μέρες σημαντικές, εξαιρετικές νύχτες, θα πρέπει να συνέβησαν όλα αυτά, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος αρμόδιος να μιλήσει για αυτά γιατί όπως φαίνεται εγώ έχω εγκαταλείψει το κτίριο. Όλες οι μέρες και οι νύχτες είναι εκεί, όμως μοιάζουν με φωτογραφίες που κάποιος έξυσε με κλειδί, βίαια, ή σε άλλες περιπτώσεις τα πρόσωπα γίνονται κενά από την υπερέκθεση, τα αντικείμενα μετατρέπονται σε υποθέσεις και το μόνο που μένει είναι τα περιγράμματα. Έτσι ήταν πάντα; Σε καμία περίπτωση, αλλά μετά από τόσο παιχνίδι, τόσα χρόνια παιχνιδιού, τόση διασκέδαση… Δεν υπάρχει κούραση όμως, τουλάχιστον, να κάτι που δεν περίμενα. Στο αναρρωτήριο, χωρίς στομάχι, τα χέρια μου γραπώνονται από το σεντόνι αντανακλαστικά, σαν τικ, αλλά χωρίς ταραχή. Πού είναι η ταραχή;

Ψώνια

Σαμ

Σήμερα μου ήρθε ποίηση με το ταχυδρομείο. Ο ιδιοκτήτης της γκαρσονιέρας περιμάζεψε το ειδοποιητήριο όσο έλειπα σε Εράσμους πλας και έψαχνα Ιταλούς cishets να πηδηχτώ. Μαζί με το μπλε βιβλιαράκι της noor unnahar παρέλαβα μια μπλούζα με print με βουνά και adventures σε hipster γραμματοσειρά, κι ένα μαλακό χαλί με μακρύ πέλος από το Wish. Χρησιμοποιώ επαρκώς τον καπιταλισμό για να καλύψω σ’ ένα καθημερινό περφόρμανς αυτοφροντίδας τα κενά που δεν μπορούν πια να καλυφθούν από άλλα Εράσμους πλας στα βουνά γιατί τώρα άρχισε το μεταπτυχιακό και παίρνουν παρουσίες, καθώς κι από σένα με τον οποίο ζεσταινόμουν το χειμώνα (κι ας μην μυρίζει το χαλί onesie και ρίγανη και μοσχοκάρυδα ή τέτοια hipsterobalms για γένια). Καμιά φορά λέω ευχαριστώ στον καπιταλισμό. Καμιά φορά δεν λέω.

Φρόζεν

Γλυκερία Μπασδέκη

Επειδή δεν είχε διαγνωστεί με τίποτε παραπάνω από θυρεοειδίτιδα τύπου Χασιμότο, ελεγχόμενη, ένα ευθυρόξ των 125 και η ύπαρξη είναι ωραία χωρίς περιττή ζέστη και χωρίς περιττό κρύο, επειδή είχε πετύχει η εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας – αμυγδαλών, μία κι έξω, να μην κάνουμε δυο χειρουργεία και το κόστος ανεβαίνει και θα ταλαιπωρηθεί το κοριτσάκι, επειδή μόνον μια βόνταφον ήταν ληξιπρόθεσμη, αλλά δεν το κόβουν στον πρώτο λογαριασμό, έχει περιθώριο μέχρι τις δεκαπέντε αυγούστου, ωραίος καιρός, καθαρό καλοκαίρι χωρίς βροχές και επειδή ούτε αλκοόλ, ούτε ναρκωτικά, μεγαλώσαμε πια, αυτά να τα κάνει η νέα γενιά, εμείς τον δώσαμε τον οβολό μας στους εμπόρους καιταλοιπά, δεν μπορεί, αποκλείεται, είναι αδύνατον αυτό το μαμούθ με το γυαλιστερό τρίχωμα ρωσικής στέπας και τις δοντάρες εντεκάμιση μέτρα και μισό να περπατάει Σόλωνος και Σίνα, άνετο – άνετο και να της κλείνει το δεξί μάτι με τη χιονοστιβάδα στην κόρη, κάτι άλλο γίνεται, κάτι ύποπτο και τρομακτικό και ακραίο έχει συμβεί στην πρωτεύουσα της ελλάδας, καρδιά του καλοκαιριού, όλοι με τιραντάκια παλ σιέλ, αδιάφοροι για το προϊστορικό τέρας που εμφανίζεται μόνο σε γκραβούρες και εγχειρίδια φυσικής ιστορίας και σε μερικά κακογυρισμένα θρίλερ και σε ανιμέισιον και σε όνειρα και, ναι και μερικές φορές σε θάνατο, η αλήθεια είναι ότι μερικά τέτοια χοντρομπαλούδικα τέρατα με τριχοφυΐα δουλεύουν πόρτα στον άλλο κόσμο και αν τυχόν δεν το βλέπει κανείς μάλλον πεθαίνει ή μάλλον έχει πεθάνει εκεί στη γωνία Σόλωνος και Σίνα, αχ πόσο κρύο, χιόνια, χιονοθύελλα, ποιος αύγουστος βρε συμπολίτες και συμπολίτισσες που εδώ έχει γίνει παγάκια η δεσποινίς, τουρτουρίζει, μπρρρρ μπρρρ, ηλίθιο και γλυκό μαμούθ, πληζ πληζ έλα και φύσηξέ της λίγη ζεστούλα, κοκάλωσαν τα κοκαλάκια της, έλα καλό μαμούθ, πάρτην να φύγετε, πάγωσε η συφοριασμένη – έχεις φέρει καμμιά κουβερτούλα μαζί σου;

Σώζοντας την παρτίδα

Γιάννης Καλογερόπουλος (No14me)

Eίναι κάποια βιβλία που στο πέρασμα του χρόνου αποκτούν θρυλικές διαστάσεις στο μυαλό του αναγνώστη. Στην αρχική εκδοχή της εναρκτήριας αυτής πρότασης υπήρχαν κάποιες επιπλέον λέξεις που η παρουσία τους σκοπό είχε να διευκρινίσει ότι τα βιβλία εκείνα που με το πέρασμα του χρόνου αποκτούν θρυλικές διαστάσεις στο μυαλό του αναγνώστη, είναι βιβλία που την ανάγνωσή τους για κάποιον λόγο διαρκώς αναβάλλει ο αναγνώστης, παρότι έχει κατά καιρούς ακούσει τόσα και τόσα γι’ αυτά. Και οι λέξεις αυτές αφαιρέθηκαν γιατί τελικά απέκλειαν όλα εκείνα τα βιβλία, όπως το Ζωή οδηγίες χρήσεως πλέον, που παρότι διαβάστηκαν, εντούτοις το πέρασμα του χρόνου εξακολουθεί να τους προσδίδει θρυλικές διαστάσεις στο μυαλό του αναγνώστη, μεγαλύτερες ίσως αυτών που προηγήθηκαν της ανάγνωσης, γιατί ναι, συμβαίνει και αυτό καμιά φορά, η πραγματικότητα να ξεπερνά τη φαντασία. Και είναι άδικο να μην αναφερθεί κανείς στα βιβλία αυτά.

Ναουάλ Αλ Σαντάουι: «Η συγγραφή είναι σαν την αναπνοή»

Συνέντευξη-απόδοση: Γιάννης Κοντός

Έχοντας σπουδάσει και ασκήσει την ιατρική από νεαρή ηλικία, ήταν για σας αυτός ένας τρόπος να αντιληφθείτε και να κατανοήσετε τη γυναικεία καταπίεση στην Αίγυπτο;

Nαι, γιατί σπούδασα ιατρική τη δεκαετία του ’50. Εκείνη την εποχή σπουδάζαμε με βάση τα αγγλικά πρότυπα και συγγράμματα. Ανακάλυψα, λοιπόν, ότι οι γυναίκες ήταν ακρωτηριασμένες λόγω της κλειτοριδεκτομής, ότι καταπιέζονταν ιατρικά, γιατί τότε οι γιατροί δεν κατανοούσαν την αξία της κλειτορίδας.